Gerrit was een aanvallende speler en werd in een interview in 2018 door broers Henk en Jo zonder twijfel als beste voetballer van het gezin genoemd. Kampioen werd hij helaas nooit, maar scoren deed hij aan de lopende band. Hij is er ook bij als in 1948 voor het eerst in officiële tenues gespeeld wordt. In maart 1957 overlijdt vader Martien, trouw fan van de voetballende broers en in hetzelfde jaar treed broer Bert af als secretaris/penningmeester, waarna Gerrit de functie van hem over neemt. Vanaf dat moment treed hij toe tot het hoofdbestuur.
In 1960 is Gerrit dichtbij een prijs, maar helaas wordt de beslissingswedstrijd in Gassel tegen SDDL met maar liefst 4-0 verloren gaat. In 1964 stopt hij als speler bij de senioren en wordt lid van de elftal commissie. Een jaar na zijn stoppen maakt hij dan toch een kampioenschap mee als in 1960 De Willy’s 1, waar Gerrit leider is, kampioen wordt met broer Jo in het veld. Gerrit zal daarna nog een ruime tijd voor de veteranen uitkomen (1971 – 1986). Zoals eerder al aangegeven zat hij ondertussen in het hoofdbestuur. Lange tijd als secretaris/penningmeester, wat toen nog een combinatie functie was, maar vanaf 1968 enkel als penningmeester.
Gerrit is in 1970 nauw betrokken bij de organisatie van het eerste lustrum, het 25 jarig bestaan van de club. Later zal hij aangeven dat dit toch wel één van de hoogtepunten was in zijn tijd als kaderlid bij de club. Er worden jubileumwedstrijden gespeeld en een receptie, reünie en feestavond georganiseerd. Dat Gerrit zijn zaakjes goed voor elkaar heeft blijkt als begin 1984 De Willy’s van de gemeente 50.000 gulden (!) krijgt als beloning voor het degelijke financiële beleid. In 1993 stop hij als penningmeester, een taak die hij maar liefst 36 jaar met glans heeft vervuld. Op de jaarvergadering wordt hij dan ook benoemd tot Erelid van De Willy’s en ontvangt hij de Gouden KNVB-speld (de zilveren speld had hij in ’82 al ontvangen), vooral die eerste onderscheiding maakt hem trots.
Trots is hij ook als hij gaat kijken naar zoon Tiny, die net als Gerrit als aanvaller speelt in het eerste elftal. Gerrit staat vaak naast de kant. En dat het bestuurdersbloed door blijft kruipen blijkt wel als zowel zoon Tiny als kleindochter Jolanda beide een bestuurdersfunctie op zich nemen binnen onze vereniging.
Ook nadat hij is gestopt met zijn taken als kaderlid is Gerrit een graag geziene gast op ons sportpark. Zolang zijn gezondheid het toeliet was hij trouwe supporter bij het eerste elftal, zowel bij thuis- als uitwedstrijden, vaak samen met (één van) zijn broers. Waar je bijvoorbeeld Jo en Henk vaak kon horen, was Gerrit meer een stille genieter. En als hij wat zei, dan was dat vaak zinvol. Met de fusie had hij moeite, dat stak hij niet onder stoelen of banken. Ja, hij zag de noodzaak in, maar had het moeilijk met het feit dat “zijn De Willy’s” verdween. En eerlijk is eerlijk, iemand met zo’n staat van dienst mag dat zeggen! Gerrit was een hele zachtaardige en vriendelijke man. Altijd aanwezig op de (jaar)vergaderingen en altijd met zijn kenmerkende lach op zijn gezicht.
Gerrit, de laatst overgeblevene van de broers Van Daal, moest twee jaar geleden afscheid nemen van “zijn Riek”, op zijn 90e verjaardag. Gerrit zelf zag je nog regelmatig in het dorp en kwam nog af en toe op het sportpark waar hij uren doorbracht. Zijn gezondheid ging helaas recent hard achteruit. Met Gerrit verliezen we een waar Willy’s-Man, een verenigingsman zoals je ze nu nauwelijks nog ziet. Gerrit, namens v.v. De Willy’s (en DWSH’18) bedankt voor alles wat je voor onze club hebt betekend!
Namens bestuur DWSH’18 wensen wij de Familie Van Daal heel veel sterkte toe met dit verlies.
